پهنه‌بندی قابلیت کشت زیتون در استان مازندران با تأکید بر داده‌های مؤثر اقلیمی و فیزیوگرافی

یکی از ارکان اصلی و شناخته ‌شدة توسعة پایدار کشاورزی، به‌کار‌گرفتن اراضی کشاورزی بر‌اساس پتانسیل آن برای مناسب‌ترین کاربری کشاورزی است. هدف از این پژوهش،پهنه‌بندی قابلیت‌های اراضی استان مازندران برای کشت زیتون در رابطه با نیازهای مطلوب اقلیمی زیتون، بر‌اساس روش‌های تصمیم‌گیری چندمعیاره در محیط GISاست. منابع اطلاعاتی در این پژوهش، پایگاه داده‌های اقلیمی و منابع فیزیوگرافی است. پایگاه داده‌های اقلیمی شاملِ درجه حرارت، بارش، تعداد روز‌های یخبندان، رطوبت نسبی، تبخیرو تعرق از آمار و اطلاعات 28 ایستگاه سینوپتیک، کلیماتولوژی و باران‌سنجی اداره‌های کل ذی‌ربط استان، از زمان تأسیس تا سال 1392 جمع‌آوری شدند و داده‌های فیزیوگرافی شاملِ ارتفاع، شیب، جهت، کاربری اراضی، خاک و نقشة قابلیت اراضی می‌باشند. با استفاده از روش AHPمعیار وزنی هرکدام از داده‌های اصلی؛ اقلیم 590/0، توپوگرافی 224/0، قابلیت اراضی 112/0 و کاربری اراضی 074/0 تعیین شد و با همپوشانیآن‌ها در محیط GISنقشة نهایی کشت زیتون برای استان مازندران تهیه شد که حدود 3/21 در‌صد خیلی مناسب،2/32 درصد مناسب، 2/34 درصد متوسط و 3/12 درصد نامناسب برای کشت زیتون است و درنتیجه مناسب‌ترین مناطق برای کشت زیتون، میان‌بندها یا کوه‌پایه‌های استانمازندران است که ارتفاع‌شان تا 900 متر از سطح دریا می‌باشد. دمای سالانة این مناطق 17 تا 20 درجه و مقادیر بارش سالانه‌شان 500 تا 800 میلی‌متر است.